Het gebeurde wel vaker dat wanneer er iets vervelends was gebeurd tussen Giovanni en mij, Giovanni erg zijn best deed om er voor mij te zijn. Uit deze kleine geluksmomenten haalde ik dan ook genoeg voldoening om het nog uit te houden samen met Giovanni, hoe gek dat ook klinkt. Ik kon voor mijn gevoel gewoon niet anders op dat moment.
Giovanni kwam langs en we gingen samen naar mijn oude buurvrouw om een pufcursus te gaan volgen. Tja, dat moest ook gebeuren natuurlijk. We huppelden vrolijk naar binnen en onder het genot van een kopje thee luisterden we naar mijn buurvrouw.
‘Oké, Giovanni, ga maar achter haar zitten met je benen wijd en Lotte ga jij maar tussen zijn benen zitten, achterover leunend.’ Iets wat ongemakkelijk deed ik wat mijn buurvrouw mij vroeg.
‘Prima jongens, luister goed. Ik ga jullie een makkelijk puf-liedje leren zodat –wanneer het echte feest straks begint- het puffen jou een stuk makkelijker afgaat Lotte.’
Ik moest mijn lach constant inhouden. Daar zaten we dan, 2 pubers druk aan het puffen. Mijn buurvrouw deed reuze fanatiek mee. ‘Goed zo jongens, wat kunnen jullie het goed! Door de neus in, door de mond uit, huppa nog een keer!’
Het voelde wel als een verlichting dat ik de pufcursus had gedaan. Ik wilde eigenlijk onvoorbereid aan mijn bevalling beginnen, waarschijnlijk omdat ik het allemaal veelte spannend vond. Ook wilde ik in het ziekenhuis gaan bevallen, zodat wanneer er iets mis zou gaan er gelijk hulpmiddelen ingezet konden worden.
Giovanni en ik hadden het die avond over onze toekomstige baby die elk moment geboren zou kunnen worden, want ik was een week overtijd.
Ik was nog steeds stapelverliefd op Giovanni. Niet alleen omdat ik het bijzonder vond dat we samen een kindje zouden krijgen, maar vooral omdat ik me door het ‘trekken afstoten’ wat Giovanni onze hele relatie deed, geheel afhankelijk voelde van hem. Wanneer hij lief voor me was en zijn best deed, was ik het gelukkigste meisje op de hele wereld. Wanneer hij zich vervelend gedroeg, leek het alsof mijn wereld zwart was en kon ik niets anders dan huilen en hopen dat het zo snel mogelijk weer goed zou gaan.
Volgende keer: Ik sloot haar in mijn armen…
She changed me 